وانیلی باشد لطفا بی طعم موز

دل آسمان گرفته بود,هوای دل من هم سخت ابری بود

راه جاده را گرفتم و شانه به شانه خیال به راه افتادم

به خودم که آمدم روی صندلی قرمز نشسته بودم و

قهوه ی تلخ همیشگی روی میز بود

و چه سنگین بود جای خالی تو,روی صندلی سیاه روبه رو....

دوستی می گفت:

چرا هیچ کافه ای در دنیا میزی ندارد ,تنها با یک صندلی؟!